Τις προάλλες ψηφίστηκε στη Βουλή το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Πλέον τα ομόφυλα ζευγάρια – τα οποία αποτελούνται από δύο άνδρες ή δύο γυναίκες – αναγνωρίζονται νομικά από το κράτος. Αυτό έχει σαν συνέπεια να ρυθμίζονται κληρονομικά ζητήματα μεταξύ του κάθε ζευγαριού.
Επιλέγω να γράψω αυτό το άρθρο μετά από τη μεσολάβηση αρκετών ημέρων, για να κάνω μία – προσωπική – αποτίμηση του όλου ζητήματος, τώρα που έχει σωπάσει η όλη κουβέντα για το σύμφωνο συμβίωσης. Διότι αυτό το θέμα συζητήθηκε δημόσια, σε μεγάλο βαθμό, το τελευταίο διάστημα. Η διαπίστωσή μου λοιπόν είναι αρνητική ως προς το επίπεδο της κοινωνίας μας. Είναι αρνητική αν λάβω υπόψιν μου δύο παράγοντες: το πως συμπεριφέρθηκαν οι βουλευτές κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας και το τι στάση κράτησαν οι πολίτες.
Ξεκινώ από τους βουλευτές. Μόνο τέσσερα από τα οκτώ συνολικά κόμματα της Βουλής υπερψήφισαν το σύμφωνο συμβίωσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων). Ένα σύμφωνο συμβίωσης που σε όλα τα πολιτισμένα κράτη θεωρείται αυτονόητο δικαίωμα. Από τους Ανεξάρτητους Έλληνες κάποιοι το υπερψήφισαν και κάποιοι όχι. Από την άλλη μεριά το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή το καταψήφισαν. Για την Χρυσή Αυγή αυτό ήταν δεδομένο. Για το ΚΚΕ όμως ήταν μία δυσάρεστη εξέλιξη. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που το ΚΚΕ θεωρεί πως ο ομοφυλοφιλία είναι προσωπική επιλογή. Κάτι που πάει κόντρα σε πολλές επιστημονικές έρευνες και διαπιστώσεις. Η Νέα Δημοκρατία από τη μεριά της «χωρίστηκε στα τρία». Συγκεκριμένα, κάποιοι βουλευτές το ψήφισαν και κάποιοι άλλοι όχι. Υπήρχαν όμως και αυτοί που απουσίασαν από την ψηφοφορία. Και ήταν πολλοί.
Αυτό είναι το χειρότερο όλων. Η δειλία τους στο να πάρουν θέση για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, έστω και αρνητική. Δέχομαι το γεγονός ότι κάποιοι μπορεί να είχαν μία σημαντική υποχρέωση και να μην μπόρεσαν να δώσουν το παρόν – αν και έπρεπε να τοποθετηθούν δημόσια. Αδυνατώ όμως να πιστέψω ότι συνέβη αυτό σε όλους. Η απουσία τους οφείλεται στο ότι φοβήθηκαν πως θα χάσουν ψήφους. Υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας μας και ένα κομμάτι των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας που έχει συντηρητικές απόψεις για αυτό το θέμα. Κακά τα ψέματα. Λόγω λοιπόν της τάσης των πολιτικών να «χαϊδεύουν» τους ψηφοφόρους τους, πολλοί βουλευτές αρνήθηκαν να ψηφίσουν ή καταψήφισαν το σύμφωνο.
Πάμε τώρα στους πολίτες. Από την μεριά τους και αυτοί (όχι όλοι, αλλά κάποιοι από αυτούς) αντιμετώπισαν το σύμφωνο συμβίωσης με χλευασμό και με εχθρότητα. Δυστυχώς, δεν έχει καλλιεργηθεί στην κοινωνία μας – ακόμη – η υποχρέωση του σεβασμού στην προσωπικότητα και την προσωπική ζωή του άλλου. Μία μερίδα του κόσμου μάλιστα, θεωρεί την ομοφυλοφιλία αρρώστια και την ταυτίζει με άλλες ψυχολογικές παθογένειες. Αν ανατρέξει κανείς στις δηλώσεις του Πάνου Καμμένου, θα το διαπιστώσει αυτό (ταυτίζει εμμέσως πλην σαφώς την ομοφυλοφιλία με την κτηνοβασία: https://www.youtube.com/watch?v=maOiT9qjwp0). Όσο και να διαφωνεί κανείς με την σεξουαλικότητα των ομοφυλοφίλων – που αυτό είναι σεβαστό – αυτή η ταύτιση, είναι επιεικώς απαράδεκτη.
Από όλα τα παραπάνω, το συμπέρασμα είναι το εξής. Η κοινωνία μας, σε αυτή τη χώρα, αρνείται να σεβαστεί την προσωπική ζωή του κάθε πολίτη. Επιμένει στον χλευασμό, την ειρωνεία, την κατακραυγή και περιμένει την καθοδήγησή της από τους «Αμβρόσιους». Σε αυτή την κοινωνία, αξίζει η πλήρης περιφρόνηση…
