Ήθελα πολύ καιρό να γράψω, για το θέμα που θα θίξω σε αυτό το άρθρο. Ο λόγος για τα επαγγέλματα που υπάρχουν στην κοινωνία μας και την απήχηση που έχει το καθένα σε αυτή.
Τις προάλλες είδα ένα βίντεο για τα τροχαία ατυχήματα από τον Αναστάσιο Μαρκουΐζο “Ιαβέρη”, πρώην οδηγό αγώνων ταχύτητας. Σε ένα σημείο στο συγκεκριμένο βίντεο επισήμανε την κακή νοοτροπία των Ελλήνων, οι οποίοι θεωρούν πως μπορεί να γίνει επαγγελματίας οδηγός κάποιος αμόρφωτος και έχουν μεγάλη εκτίμηση μόνο για τα επαγγέλματα του γιατρού και του δικηγόρου. Και κάπου εκεί, ξεκινά ένα από τα μεγαλύτερα – κατά τη γνώμη μου – προβλήματα νοοτροπίας που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία.
Μόνο οι γιατροί, οι δικηγόροι και οι επιστήμονες έχουν δικαίωμα στην κοινωνική αναγνώριση. Τα υπόλοιπα επαγγέλματα βρίσκονται στο περιθώριο. Και ρωτώ. Δεν είναι όλοι οι επαγγελματίες χρήσιμοι και απαραίτητοι για την καθημερινότητά μας; Ο μανάβης, ο κρεοπώλης, ο φούρναρης, ο υπάλληλος του σούπερ μάρκετ, δεν είναι απαραίτητοι για τη διατροφή μας; Ο εργαζόμενος στα καταστήματα εστίασης (καφετέριες, εστιατόρια κλπ) δεν είναι αναγκαίος για την ψυχαγωγία και τη διασκέδασή μας; Ο σκουπιδιάρης και ο εργαζόμενος στις υπηρεσίες καθαρισμού των δήμων δεν είναι απαραίτητοι για την υγιεινή των πόλεων, στις οποίες διαμένουμε;
Ο τσαγκάρης δεν είναι ο καταλληλότερος για να επιδιορθώσει τα παπούτσια μας, αν χαλάσουν; Ο αγρότης δεν χρειάζεται προκειμένου να υπάρχει η ντομάτα, η πατάτα και τα υπόλοιπα αγροτικά αγαθά στο μεσημεριανό τραπέζι; Ο ξυλουργός δεν πρέπει να υπάρχει σαν επάγγελμα; Πως αλλιώς θα προμηθευτούμε ξύλα για το τζάκι, κατά τις κρύες μέρες του χειμώνα; Ποιος θα φτιάξει τα έπιπλα που χρειαζόμαστε για το σπίτι;
Αυτά και πολλά ακόμη επαγγέλματα βρίσκονται στο περιθώριο, όσον αφορά τη νοοτροπία αρκετών Ελλήνων. Οι περισσότεροι γονείς επιθυμούν να δουν το παιδί τους να μπαίνει στο πανεπιστήμιο και όχι σε κάποιο ΤΕΙ. Οι περισσότεροι γονείς θέλουν να δουν το παιδί τους να γίνεται επιστήμονας και όχι ξυλουργός. Ακόμη και αν αυτό το παιδί έχει το ταλέντο να γίνει ο καλύτερος ξυλουργός της Αθήνας. Θεωρούν λανθασμένα πως οι καλές οικονομικές απολαβές, προέρχονται αποκλειστικά από τις επιστήμες.
Αυτή η κάκιστη εκτίμηση πολλών επαγγελμάτων, είναι ένας από τους λόγους που η ελληνική οικονομία έχει οδεύσει σε κακή τροχιά. Πολλά τεχνικά επαγγέλματα έχουν απαξιωθεί στη συνείδηση του Έλληνα για αρκετά χρόνια και αυτό το πληρώνουμε σήμερα. Υπάρχουν στη χώρα μας αρκετές δουλειές που προσφέρουν υπηρεσίες, αλλά λίγες που έχουν επαφή με την άμεση παραγωγή. Για το λόγο αυτό, παράγουμε λίγα προϊόντα και φτάνουμε σε σημείο να εισάγουμε μέχρι και ρούχα από την Τουρκία (τυχαίο το παράδειγμα, με καμία εθνικιστική διάθεση). Για όλα αυτά βέβαια φταίει και η έλλειψη βιομηχανικής παραγωγής, με ευθύνη κυρίως των πολιτικών. Αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση.
Συνοψίζοντας, θα πρέπει να αναθεωρήσουμε για τη σημασία και τη σπουδαιότητα του κάθε επαγγέλματος. Η οικονομική αποκατάσταση κάποιου δεν έρχεται αποκλειστικά από το εάν γίνει γιατρός ή δικηγόρος. Επιπλέον, η ανάπτυξη της οικονομίας μας δεν θα προκύψει μόνο από τις επιστήμες και την έρευνα. Θα προκύψει και από την παραγωγή αγαθών (αγροτικών και όχι μόνο), με σκοπό την αυτοκατανάλωση και την προώθηση όσων περισσεύουν για εξαγωγές.
Επιπροσθέτως, η αναγνώριση όλων των επαγγελμάτων αποτελεί και ζήτημα παιδείας. Είναι αδιανόητο στην Ελλάδα να θεωρούμε τον οδηγό σχολικού λεωφορείου κατώτερο από άλλους εργαζόμενους. Πόσω μάλλον όταν σε αυτόν τον άνθρωπο εμπιστευόμαστε τη ζωή παιδιών! Κατά συνέπεια, μάλλον το επάγγελμα αυτό απαιτεί παραπάνω οξυδέρκεια από το αντίστοιχο του επιστήμονα φυσικού.
