Με αφορμή τον θάνατο του Παντελή Παντελίδη και κυρίως με αφορμή τον τρόπο που πολλά ΜΜΕ (κανάλια και sites) έδωσαν έκταση στο θέμα αυτό, είναι ανάγκη να ανοίξουμε μία συζήτηση για το πως πρέπει να υφίσταται η δημοσιογραφία στις μέρες μας.
Σίγουρα πάντως, δημοσιογραφία δεν είναι η λεπτό προς λεπτό κάλυψη της κηδείας ενός συγκεκριμένου ανθρώπου (όποιος και αν είναι αυτός). Σίγουρα, δημοσιογραφία δεν είναι να υπάρχουν αθλητικοί και άλλοι ιστότοποι (sites) οι οποίοι να ανεβάζουν κάθε τόσο άρθρα του τύπου “συγκλονισμένη η μάνα του τάδε (του θανόντος)”, ή “το μήνυμα του τάδε συγγενή του θύματος, που έριξε το διαδίκτυο”. Σίγουρα, δεν είναι επίσης δημοσιογραφία να φωτογραφίζονται οι συγγενείς του θύματος, έξω από το νοσοκομείο.
Αυτά και πολλά ακόμη παραπάνω (χειρότερα μάλιστα), έβλεπα με τα μάτια μου αυτές τις ημέρες. Ήθελα να ξερα, δεν έχουν το Θεό τους αυτοί οι άνθρωποι; Δεν καταλαβαίνουν από αξιοπρέπεια και σεβασμό στον άνθρωπο που έχασε τη ζωή του και στους συγγενείς του; Δεν καταλαβαίνουν τίποτα από αξιοπρέπεια στον εαυτό τους τον ίδιο.
Μάλλον δεν καταλαβαίνουν τίποτε από τα παραπάνω. Πουλάνε και την ψυχή τους για λίγο θέαμα και χρήμα. Λίγη ντροπή δεν έχουν. Αφού δεν την έχουν, ας τους την δώσουμε εμείς. Ας μην τους διαβάζει, ας μην τους βλέπει, ας μην τους ακούει κανείς. Μόνο έτσι θα τους αφήσουμε στο περιθώριο. Γιατί αν δεν γίνει αυτό, τότε η ευθύνη από εκεί και μετά, είναι και δική μας.
Υ.Γ.: Δεν συγκαταλέγονται όλοι οι δημοσιογράφοι στην παραπάνω κατηγορία. Οφείλουμε να διακρίνουμε τους μεν από τους δεν.
