Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, δηλαδή την 49η επέτειο από την επιβολή της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών (21η Απριλίου 1967), θα ήθελα να εμφανίσω κάποιες διαδεδομένες απόψεις για αυτή. Ότι στη χούντα “μια χαρά περνάγαμε”, “τουλάχιστον δεν πεινάγαμε”, “ζούσαμε με ανοικτές τις πόρτες”, “έγιναν έργα” και άλλα τέτοια ηλίθια ψέματα!
Πως γίνεται τόσος πολύς κόσμος να είναι αδιάβαστος και ανιστόρητος για το τι έγινε εκείνη την εποχή; Μία μη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, με βασανιστήρια σε πολλούς διαφωνούντες με αυτή (αποδεδειγμένα) και εξορίες σε νησιά του Αιγαίου για όσους ήταν αντίθετοι ιδεολογικά. Αυτή ήταν η δικτατορία των συνταγματαρχών, η λεγόμενη χούντα. Για την οποία κάποιοι – χωρίς να έχουν την παραμικρή συναίσθηση για το τι λένε – αναφέρουν τη γνωστή φράση “Ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται”.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν στοιχειώδη ιστορία. Δεν γνωρίζουν ότι ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον το 1999, κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Ελλάδα, ζήτησε συγγνώμη από τη χώρα μας για το γεγονός ότι οι ΗΠΑ στήριξαν την τότε στρατιωτική δικτατορία των Αθηνών. Αυτή η παραδοχή και μόνο αποδεικνύει τον δοσιλογικό χαρακτήρα του “σωτήρα” Παπαδόπουλου και της δικτατορίας του. Άνθρωποι οι οποίοι πήραν την εξουσία με τα τανκς, χωρίς εκλογές και με την στήριξη των ΗΠΑ, οι οποίες στη συνέχεια μεθόδευσαν μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του Ελληνισμού. Αναφέρομαι βέβαια στην Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Αυτοί ήταν οι τότε δικτάτορες και οι ένθερμοι υποστηρικτές τους.
Βέβαια, οι Αμερικάνοι στήριξαν την χούντα διότι φοβόντουσαν επέμβαση της τότε Σοβιετικής Ένωσης στην Ελλάδα. Έχουν υποτάξει τόσους και τόσους λαούς, με αφορμή αυτό τον Ψυχρό Πόλεμο. Αλλά αυτό είναι μία μεγάλη κουβέντα…
Καλό είναι αυτά να αναφέρονται και να μην τα λισμονεί κανείς μας. Διότι η ιστορία πρέπει να μας διδάσκει, για να αποφεύγονται λάθη του παρελθόντος. Όσον αφορά τους υμνητές αυτής της σκοτεινής περιόδου, αν δεν μπορούν να σεβαστούν την έννοια της δημοκρατίας και της αξίας του ανθρώπου (βάζω δύσκολα ε;), ας σεβαστούν τουλάχιστον όλους όσους βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν εκείνα τα χρόνια. Όπως για παράδειγμα τον 17χρονο μαθητή Διομήδη Κομνηνό.
