Η απεργία των δημοσιογράφων – η οποία υφίσταται από την περασμένη Παρασκευή και έληξε πριν από λίγο – ήταν ένα πλήγμα για την ενημέρωση.
Προτού εξηγήσω τον λόγο, να ξεκαθαρίσω ότι είμαι υπέρ των απεργιών. Θεωρώ ότι η απεργία αποτελεί το τελευταίο όπλο κάθε εργαζόμενου, για να διεκδικήσει καλύτερη εργασία και κατά συνέπεια καλύτερη ζωή για τον ίδιο και για τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ωστόσο όταν γίνεται μία απεργία, πρέπει αυτή να έχει ουσιαστικό και αποτελεσματικό σκοπό.
Η συγκεκριμένη απεργία της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ, είχε ως σκοπό την διαμαρτυρία των δημοσιογράφων για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που θέλει να περάσει από τη Βουλή η κυβέρνηση. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα ήταν πιο αποτελεσματική η διαμαρτυρία και η πίεση των δημοσιογράφων προς την κυβέρνηση εάν τα ΜΜΕ λειτουργούσαν κανονικά. Εάν δηλαδή ενημέρωναν πλήρως την κοινή γνώμη για το ασφαλιστικό και για τις παράλογες ρυθμίσεις του στο ασφαλιστικό ταμείο των δημοσιογράφων, αλλά και σε άλλα ασφαλιστικά ταμεία.
Την ώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να περάσει το 4ο μνημόνιο, μέσα από μία ακόμη κακή διαπραγμάτευση με τους δανειστές, τα ΜΜΕ αντί να ασκούν τρομακτική πίεση στην εξουσία (γεγονός που αποτελεί το δυνατό τους χαρτί για την χρησιμότητά τους στην κοινωνία) μένουν κλειστά και αφήνουν τους κυβερνώντες ανενόχλητους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αντιμετωπίζω την συγκεκριμένη απεργία ως μία κακή απόφαση. Το ζητούμενο βέβαια στην προκειμένη περίπτωση, είναι το να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των εργαζομένων στον τύπο. Έναν κλάδο που έχει πληγεί ήδη πάρα πολύ από την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών.
Η παραπάνω φωτογραφία, προέρχεται από το διαδίκτυο.
