Ήταν Κυριακή 4 Ιουλίου του 2004. Η Ελλάδα θα έπαιζε στον τελικό του Euro με την Πορτογαλία. Ήμουν σε κατασκήνωση προσκόπων εκείνη την περίοδο και συγκεκριμένα στη Σαλαμίνα. Είχαμε δει στην κατασκήνωση και τον προημιτελικό με τη Γαλλία. Σε μία τηλεόραση, για την οποία πήραμε ρεύμα από το απέναντι σπίτι. Τον ημιτελικό με την Τσεχία δεν το είδαμε, γιατί ήμασταν εκείνο το βράδυ σε ένα άλλο μέρος, για διαβίωση. Είχαμε πάρει σκηνές μαζί μας και είχαμε πάει εκεί με σχεδίες φτιαγμένες με ξύλα, σχοινιά και μπιτόνια, διασχίζοντας με αυτές τη θάλασσα. Ακούγαμε το παιχνίδι από ένα φορητό ραδιοφωνάκι. Κάποια στιγμή εγώ και πολλοί ακόμη κοιμηθήκαμε. Ήμουν σίγουρος (εγώ τουλάχιστον) ότι θα χάναμε. Έλα όμως που δεν χάσαμε!!
Την ημέρα του τελικού, είχαμε πάει πιο πριν σε ένα γήπεδο μπάσκετ, για να παίξουμε ποδόσφαιρο με μία άλλη ομάδα από την περιοχή. Λίγη ώρα αφού γυρίσαμε, άρχισε ο αγώνας. Η τηλεόραση ήταν στημένη (αυτή τη φορά είχε τέλειο σήμα) και μπροστά σε αυτή καθόμασταν σε ένα πέταλο. Εγώ πήγα να δω το ματς λίγα λεπτά μετά την έναρξή του, γιατί έκανα τη λάντζα της Ενωμοτίας μου από το βραδινό φαγητό.
Δεν θυμάμαι και πολλά από το παιχνίδι, για να είμαι ειλικρινής. Ίσως να φταίει το άγχος που είχα. Θυμάμαι μόνο την αγωνία που είχαμε όλοι και το ότι στο ημίχρονο ήμασταν στο 0 – 0. Λίγα λεπτά μετά την έναρξη του 2ου ημιχρόνου, έβαλε το γκολ ο Χαριστέας. Αυτά θυμάμαι μόνο, συν το ότι στο τέλος πανηγυρίζαμε χωρίς να μπορούμε να το πιστέψουμε. Εγώ ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω.
Από τη μία ζηλεύω αυτούς που είτε πήγαν στην Πορτογαλία και τα είδαν τα παιχνίδια από κοντά, είτε τα είδαν από την Αθήνα στην τηλεόραση. Από την άλλη όμως, νιώθω κάτι περισσότερο από τυχερός που τα είδα στην ύπαιθρο και ιδιαίτερα σε κατασκήνωση προσκόπων. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερο, δεν μπορώ να το περιγράψω ακριβώς. Η όλη αίσθηση που σου δίνει μία κατασκήνωση προσκόπων, σε συνδυασμό με το ότι κερδίσαμε και ήμασταν πρωταθλητές Ευρώπης, ήταν το κάτι άλλο. Πηγαίνοντας για το Συμβούλιο Τιμής μετά το παιχνίδι, ένιωθα υπέροχα. Πηγαίνοντας στη συνέχεια για ύπνο, ένιωθα σαν να πετώ στα σύννεφα. Όλες εκείνες τις ημέρες της Πορτογαλίας ένιωθα υπέροχα. Η ομορφιά της κατασκήνωσης, μαζί με την επιτυχία της Εθνικής ποδοσφαίρου (για πρώτη φορά μάλιστα), με έκαναν να νιώθω σαν να ζω ένα παραμύθι. Μπορεί να μην έχω νιώσει ομορφότερα ποτέ στη ζωή μου. Κι ας μην είδα τον ημιτελικό με την Τσεχία (εντάξει, ακόμα νιώθω λίγο κάπως για αυτό).
Για αυτές τις όμορφες μέρες, όπου θα ένιωθε κανείς στη θέση μου σαν να είναι ανίκητος, χρωστώ ένα ευχαριστώ σε εκείνους τους παίκτες και τον προπονητή της εθνικής μας. Χρωστώ επίσης και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους ήταν μαζί μου σε εκείνη την κατασκήνωση προσκόπων. Ωραίες μέρες…
