Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, στη Νέα Υόρκη.
Η επίθεση αυτή έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 και ήταν μία στιγμή που άλλαξε κατά πολύ τον κόσμο μας. Πολλά πράγματα δεν θα είχαν γίνει, εάν δεν συνέβαινε αυτή η επίθεση. 2973 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, στο βωμό του ανελέητου πολέμου μεταξύ της Δύσης και των εξτρεμιστών της Μέσης Ανατολής. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έφταιγαν σε τίποτα και παρ’ όλα αυτά έχασαν τη ζωή τους.
Ακόμη θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Γύρισα από το σχολείο, όντας στην Πέμπτη Δημοτικού και εκεί που έβλεπα τηλεόραση, ξαφνικά όλα τα κανάλια είχαν έκτακτα δελτία. Μου φαινόταν αδιανόητο αυτό που συνέβη. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μέχρι εκεί θα μπορούσε να φτάσει η αγριότητα του ανθρώπινου είδους. Ένιωθα τον τρόμο αυτών των ανθρώπων κι ας ήμουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Δεν μπορούσα να διανοηθώ αυτή τη φρίκη. Η φρίκη αυτή έγινε μεγαλύτερη, όταν είδα/είδαμε την ρίψη του δεύτερου αεροπλάνου.
Το τραγικό στην όλη αυτή ιστορία δεν είναι μόνο οι νεκροί πολίτες της Νέας Υόρκης. Είναι και το μίσος και ο φανατισμός των αεροπειρατών που οδηγούσαν τα αεροπλάνα. Με ποια λογική μπορεί κανείς να οδηγεί ένα αεροπλάνο το οποίο θα πέσει κάπου, με σίγουρη την απώλεια της ζωής του; Τι μπορεί να σκέφτεται αυτός ο άνθρωπος;
Επίσης, εξίσου τραγικά είναι τα όσα ακολούθησαν αυτή της ημέρας. Το θλιβερό κυνήγι φαντασμάτων που πραγματοποίησαν οι ΗΠΑ, στον πόλεμο του Ιράκ το 2003. Σκοτώθηκαν χιλιάδες άμαχοι Ιρακινοί, οι οποίοι δεν έφταιγαν σε τίποτα. Αυτό μάλιστα φάνηκε και από το πρόσφατο πόρισμα της έρευνας του Τζον Σίλκοτ, σύμφωνα με το οποίο η στρατιωτική επέμβαση του τότε Βρετανού Πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ ήταν υπερβολική και δεν είχε νομική βάση. Ο Τόνι Μπλερ και η Μεγάλη Βρετανία, βοήθησαν τον Αμερικανό πρόεδρο Τζωρτζ Μπους στον πόλεμο αυτό.
Μία θλιβερή ημέρα, με ακόμη πιο θλιβερές συνέπειες για τον κόσμο μας. Αυτή ήταν η 11η Σεπτεμβρίου…
