Την περασμένη Κυριακή στις 31/1 ήταν η επέτειος για τα 20 χρόνια από την Κρίση των Ιμίων. Τα Ίμια είναι δύο βραχονησίδες του Αιγαίου που βρίσκονται στην περιοχή των δωδεκανήσων και κοντά στα θαλάσσια σύνορα Ελλάδας και Τουρκίας. Στις 31 Ιανουαρίου 1996 πραγματοποιήθηκε διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ των δύο χωρών για τις βραχονησίδες αυτές. Αποτέλεσμα ήταν ο θάνατος τριών μελών του Πολεμικού Ναυτικού, από αεροπλάνο το οποίο έπεσε στη θάλασσα και στο οποίο επέβαιναν. Αυτοί ήταν ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός.
Η θλιβερή αυτή επέτειος αναφέρθηκε από κάποια ΜΜΕ, αλλά όχι από όλα. Επίσης, για την επέτειο αυτή πραγματοποιήθηκε σχετική εκδήλωση από τη Χρυσή Αυγή. Γενικότερα, αυτό που έχω παρατηρήσει τα τελευταία (περίπου δέκα) χρόνια είναι η μικρή έως μηδαμινή αναφορά από πολλούς, σε αυτή την επέτειο. Θλίβομαι όταν βλέπω κάποιους – αριστερούς κυρίως – να απαξιώνουν αυτή την επέτειο, κατά την οποία οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας μας προστάτευσαν ένα κομμάτι του Ελληνικού εδάφους.
Κατανοώ την επιθυμία αρκετών να μην υπάρχουν πόλεμοι και κατ’ επέκταση να μην υπάρχει στρατός. Αυτό θα ήταν το καλύτερο. Ένας κόσμος με ειρήνη και χωρίς πολέμους. Όλοι – ή σχεδόν όλοι – θα θέλαμε να υπάρχει ειρήνη. Δυστυχώς όμως, είμαστε σε μία γεωγραφική περιοχή αποδεδειγμένα επικίνδυνη. Προκειμένου λοιπόν να προστατευτεί η χώρα μας και εμείς οι ίδιοι ως πολίτες, είναι απαραίτητο να υπάρχει στρατός και είναι απαραίτητη ακόμη και η υποχρεωτική στράτευση των Ελλήνων πολιτών.
Με αφορμή λοιπόν τη επέτειο των Ιμίων, πιστεύω ότι η μνημόνευση της δεν αποτελεί προϊόν εθνικισμού ή ακροδεξιάς. Αποτελεί μία πράξη ευγνωμοσύνης για τους τρεις νεκρούς Έλληνες που έδωσαν τη ζωή τους για την προστασία της πατρίδας. Αποτελεί πράξη αγνού πατριωτισμού που πρέπει επιτέλους να διαχωριστεί από κάθε μορφή εθνικισμού (μίσους δηλαδή προς άλλες χώρες). Αποτελεί, επίσης, αναφορά και στις τεράστιες ευθύνες που είχε η τότε κυβέρνηση στην αντιμετώπιση αυτής της κρίσης. Η μνημόνευση αυτής της επετείου και ο φόρος τιμής στους νεκρούς του Πολεμικού Ναυτικού δεν έχει καμία σχέση με την πατριδοκαπηλία που επιχείρησε η νεοναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, για να ξεπλύνει το πραγματικό της πρόσωπο.
Ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε αυτές τις έννοιες και ας μην τα γενικεύουμε όλα, μέσα σε μία γενικότερη σύγχυση που υπάρχει τα τελευταία χρόνια και θέλει όποιον, για παράδειγμα, φιλάει την Ελληνική σημαία να είναι φασίστας.
