Σχετικά με την επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα στην Αθήνα, είναι λίγα και συγκεκριμένα αυτά που χρειάζεται να κρατήσει κανείς.
Το πρώτο στοιχείο είναι η στήριξη του Αμερικανού Προέδρου στα θέματα της οικονομίας. Είναι αλήθεια ότι όλα αυτά τα χρόνια οι ΗΠΑ υπήρξαν πιο φιλικές (όχι εντελώς βέβαια) από την ΕΕ και τη Γερμανία, στο κομμάτι του δημοσίου χρέους της χώρας μας. Ωστόσο, αυτή η στήριξη του Μπάρακ Ομπάμα μένει μόνο στα χαρτιά για δύο λόγους. Πρώτον, διότι προέρχεται από έναν απερχόμενο πρόεδρο, τον οποίο θα διαδεχθεί ένας άλλος πρόεδρος που ενδεχομένως να έχει διαφορετική προσέγγιση στο θέμα αυτό. Δεύτερον, διότι οι ΗΠΑ έχουν επιλέξει τουλάχιστον τα τελευταία 6-7 χρόνια να κρατούν αποστάσεις από τη χώρα μας. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουν πολλά άλλα ζητήματα στην εξωτερική πολιτική τους και δεν έχουν την πολυτέλεια να εξαντλούν την ατζέντα τους για την Ελλάδα, πόσο μάλλον όταν τον πρώτο λόγο τον έχει πλέον η Γερμανία, λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεπώς, έχουν αφήσει τη Γερμανία να έχει το πάνω χέρι.
Το δεύτερο στοιχείο που κρατάμε από τη διήμερη επίσκεψη του Ομπάμα στην Αθήνα, είναι η αναφορά στο προσφυγικό ζήτημα, χωρίς ωστόσο αυτή να εμπεριέχει βαθύτερη ανάλυση στα αίτια αυτής της κατάστασης.
Τέλος, το τρίτο στοιχείο που μένει σε έναν θεατή αυτής της επίσκεψης, είναι η άχρηστη τυπικότητα στους λόγους των δύο ηγετών. Και προσοχή. Όταν λέω άχρηστη τυπικότητα, αναφέρομαι στην μη αντιστοιχία των λόγων των δύο ανδρών με την πραγματικότητα. Από τη μία ο Μπάρακ Ομπάμα υπήρξε φέρελπις ηγέτης πριν από 8 χρόνια, κατά την πρώτη του εκλογή στο αξίωμα του Προέδρου των ΗΠΑ. Ωστόσο, στην πραγματικότητα λίγα έχουν αλλάξει 8 χρόνια μετά στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο.
Από την άλλη μεριά, ο Αλέξης Τσίπρας διαδήλωνε ως νεολαίος του “Συνασπισμού” πριν από 17 χρόνια, κατά την επίσκεψη του τότε Αμερικανού Προέδρου Μπιλ Κλίντον. Διαδήλωνε κατά του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, με το γνωστό σύνθημα “Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι”. Σήμερα, ως πρωθυπουργός της χώρας κλείνει τα μάτια σε αυτόν τον ιμπεριαλισμό.
Από αυτή και μόνο την αναξιοπιστία των δύο ηγετών, δεν κάθισα καν να ακούσω τις δηλώσεις τους. Όχι από περιφρόνηση, αλλά όντας σίγουρος ότι θα ακούσω τις ίδιες βαρετές τυπικές δηλώσεις περί ειρήνης, μεταρρυθμίσεων κλπ. Αφού λοιπόν έχουμε συνηθίσει την πρακτική άλλα να λέει ο καθένας και άλλα να κάνει, ας καταλήξουμε στο (χιουμοριστικό) σύνθημα, το οποίο ασπάζονται σήμερα οι τότε νεολαίοι του Συνασπισμού: “Σωτήρες των λαών, Αμερικάνοι”.
