Τον τελευταίο καιρό και πιο συγκεκριμένα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο (μετά το δημοψήφισμα δηλαδή της 5ης Ιουλίου του 2015), διαπιστώνω σε αρκετούς συμπολίτες μας μία τάση παραίτησης.
Νιώθω ότι έχουμε παραιτηθεί από τα πάντα και από την προσπάθειά μας για κάτι καλύτερο. Διακρίνω μία απογοήτευση σε πολύ κόσμο. Μπορεί βέβαια αυτό να είναι η ιδέα μου. Άλλωστε, δεν μπορώ να έχω ασφαλές δείγμα από όλους τους ανθρώπους. Κάνω απλώς μία εκτίμηση.
Συμβαίνουν όλα αυτά που γίνονται (παραχώρηση δημόσιας περιουσίας, ανεργία, μαζική μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό κλπ) και σχεδόν όλοι δεν αντιδράμε. Και δεν αντιδράμε αποτελεσματικά σε όλα τα χρόνια των μνημονιών. Τον τελευταίο καιρό όμως, περισσότερο.
Δεν τα γράφω όλα αυτά για να κάνω υποδείξεις σε κανέναν. Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Είναι πολύ πιθανόν μάλιστα, αυτή η απάθεια του κόσμου να οφείλεται στη μαζική απογοήτευσή του προς όλους τους πολιτικούς και όλα τα κόμματα (προς τους πολιτικούς εκφραστές του δηλαδή).
Θα μου πείτε, να αντιδράσει ο κόσμος μόνος του. Δεκτό, αλλά πως; Είναι έτσι φτιαγμένο το σύστημα (το οικονομικό και όχι μόνο) που δεν είναι καθόλου εύκολο κάτι τέτοιο. Ο κόσμος περιμένει κάποιον να δείξει το δρόμο. Όσες επαναστάσεις έχουν γίνει στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχουν γίνει μεν από τους λαούς, αλλά έχουν γίνει και με τη σωστή καθοδήγηση από μία “ηγετική ομάδα”.
Εν πάσει περιπτώσει, το ζητημα σηκώνει πολύ συζήτηση. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
