Γεννιέσαι. Μπαίνεις σε σύγκριση. “Αυτό το μωρό είναι πιο γλυκό από τα άλλα”. Έπειτα, καθώς μεγαλώνεις, λένε για εσένα “αυτό το παιδί δεν πηγαίνει για αγκαλιά σε όλους”, “είναι ζωηρό”, “είναι ανάποδο” κλπ.
Έρχεται η μέρα που πηγαίνεις σχολείο. Πρέπει να προσέχεις το μάθημα στην τάξη, γιατί ο δάσκαλος σε αντιμετωπίζει σαν όλα τα άλλα παιδιά. Δεν σε αντιμετωπίζει σαν κάτι ξεχωριστό, ιδιαίτερα αν χρειάζεσαι χρόνο για να κατανοήσεις κάτι. Σε όλη τη διάρκεια του σχολικού σου βίου πρέπει να πετυχαίνεις καλούς βαθμούς και επαίνους, για να χαίρονται οι γονείς σου. “Ηθική ικανοποίηση” την λένε. Κανείς (ή σχεδόν κανείς) δεν σου λέει ότι πρέπει να διαβάζεις γιατί η ζωή είναι άδικη και με την γνώση που θα αποκτήσεις, θα μπορέσεις να την κάνεις καλύτερη και να αγωνιστείς σε αυτή. Μόνο για την ικανοποίηση των γονέων ακούς. Εν τω μεταξύ, φράσεις του τύπου “κοίτα τον Γιωργάκη που πήρε 10 στα Μαθηματικά” έδιναν και έπαιρναν. Σωστά! Δεν έχω το δικαίωμα να είμαι διαφορετικός από τον Γιωργάκη και να είμαι καλύτερος σε κάτι άλλο.
Και έπειτα έρχεται το τετριμμένο “να βρεις μια καλή δουλειά, για να μην γίνεις σκουπιδιάρης”. Κάτι τέτοια μας έλεγαν και οι δάσκαλοι και όλοι οι μεγάλοι. Λες και είναι ντροπή να είσαι σκουπιδιάρης. Λες και δεν είναι απαραίτητοι για τη ζωή μας οι σκουπιδιάρηδες. Δεν είναι απαραίτητο να την κάνει κάποιος αυτή τη δουλειά, για να μην βρωμίζουν οι πόλεις. Ακόμη το σκέφτομαι αυτό που μας έλεγαν. Δεν ντρεπόντουσαν άραγε και μόνο στη σκέψη ότι θα το πουν;
Κάποια στιγμή μεγαλώνεις και δίνεις Πανελλήνιες. Πρέπει να περάσεις στο πανεπιστήμιο. Είναι αποτυχία για πολλούς, έστω και “υποσυνείδητα”, το να μην περάσεις εκεί. Έχει ποτιστεί για τα καλά μέσα μας αυτό το στερεότυπο.
Αφού περάσεις σε μια σχολή, καταλαβαίνεις ότι δεν σου άρεσε. Αλλά δεν είναι εύκολο να γυρίσεις πίσω και να κάνεις άλλη επιλογή. Ο Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός είναι παντελώς απών από τα σχολεία. Και πρέπει τη σχολή να την τελειώσεις σε 4 χρόνια.
Έπειτα, πρέπει να κάνεις μεταπτυχιακό. Να έχεις κάνει και στο μεταξύ 3 ξένες γλώσσες. Μετά πρέπει να βρεις δουλειά άμεσα. Και καλή δουλειά.
Έπειτα, πρέπει να παντρευτείς μέχρι τα 30 – 33 το πολύ. Στη συνέχεια να κάνεις και δύο παιδιά (γιατί ένα ίσον κανένα). Ειδικά αν είσαι και γυναίκα, ακόμη μεγαλύτερη η πίεση σε αυτούς τους τομείς. Γιατί πότε θα το κάνεις το παιδί; Στα 37 που θα έχεις μεγαλώσει;
Πρέπει, πρέπει… Πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου ακριβώς όπως στην έχουν καθορίσει. Όχι όπως εσύ θέλεις. Αυτά είναι τα περίφημα στερεότυπα, φίλοι μου. Όλοι μας τα έχουμε μέσα μας για να κριτικάρουμε, έστω και “υποσυνείδητα”, τους άλλους. Κυριώς όμως τους εαυτούς μας. Άλλωστε, σε αυτή την κακή κοινωνία μεγαλώσαμε. Μας έχουν καρφωθεί στο μυαλό. Το ερώτημα είναι το εξής. Θα τα καταπολεμήσουμε; Θα πάμε κόντρα σε αυτά, για να τα ξεριζώσουμε από τη ζωή μας; Ή θα τα περιφέρουμε σαν αόρατα φαντάσματα;
Η παραπάνω φωτογραφία, προέρχεται από το “www.sanejoker.info”.
