Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου πέρασε και για άλλη μία φορά δεν άφησε ασυγκίνητους πους πολίτες και τους χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Οι αναφορές στην επέτειο (σε Facebook και Twitter) ήταν πολλές και ποικίλες.
Βέβαια, θα πρέπει να αντιληφθούμε σαν πολίτες ότι η προσπάθεια για την ελευθερία της χώρας μας, είναι διαρκής. Και βεβαίως καθόλου δεδομένη. Δεν πρέπει να αρκούμαστε στο ΟΧΙ του 1940 και την νίκη μας κατά των Ιταλών. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε και για την τωρινή οικονομική ανεξαρτησία της Ελλάδας.
Σε ότι αφορά τώρα τη σημερινή ημέρα που έφυγε. Στη χώρα μας γιορτάζεται το ξεκίνημα ενός πολέμου και όχι η λήξη του, όπως γίνεται σε πολλές άλλες χώρες. Αν και είναι σαφώς ηρωική η αντίσταση του Ελληνικού λαού προς την επέλαση των Ιταλών, ωστόσο ο μη εορτασμός της λήξης του πολέμου δεν έγινε τυχαία.
Η Ελλάδα αντιστάθηκε στους Ιταλούς, αλλά τον Απρίλιο του 1941 υποτάχθηκε στους Γερμανούς. Η απελευθέρωση έγινε στις 12 Οκτωβρίου του 1944 στην Αθήνα και σε αυτή έπαιξε αποφασιστικό ρόλο το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ. Ωστόσο, αντί να γίνουν εκλογές αμέσως μετά την απελευθέρωση της χώρας όπως και έπρεπε (εκλογές τις οποίες ήταν πιθανό να κέρδιζε η αριστερά, λόγω του ρεύματος που είχε την εποχή εκείνη), προσπάθησε ο Γεώργιος Παπανδρέου μαζί με τον Ουίνστον Τσώρτσιλ να υποτάξουν την Ελλάδα στη Βρετανική επιρροή και υπό τον φόβο παρέμβασης της Σοβιετικής Ένωσης, οδήγησαν τη χώρα σε εμφύλιο. Αυτό έγινε παρά το γεγονός ότι η Αριστερά έδειξε διάθεση συναίνεσης, με τη Συμφωνία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων (Φεβρουάριος 1945). Η Δεξιά ωστόσο δεν έδειξε την ίδια συναίνεση και το Κέντρο υπήρξε το “υπηρετικό προσωπικό” της αστικής άρχουσας τάξης, για ακόμη μία φορά.
Μπορούμε να πούμε πως ποτέ δεν υπήρξε δικαιοσύνη στη χώρα μας και αυτό είχε ως απαρχή τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κανείς από τους μαυραγορίτες και τους ταγματασφαλίτες – και συνεργάτες των Γερμανών στη διάρκεια της κατοχής – δεν τιμωρήθηκε.
Αυτός ίσως είναι και ο λόγος που η 12η Οκτωβρίου – ως ημέρα ανεξαρτησίας από του Ναζί – δεν αποτελεί επίσημη Εθνική Εορτή. Με αυτή την ενέργεια το αστικό κράτος προσπαθεί από τότε να κρύψει την ενοχή του και τον ύπουλο ρόλο του για την έλλειψη δικαιοσύνης που συνέβη τότε και που συμβαίνει μέχρι και σήμερα. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, σε αρκετά θέματα στη χώρα μας δεν υπάρχει δικαιοσύνη, παρά μόνο η δικαστική ηγεμονία της άκρας Δεξιάς και της αστικής τάξης. Δεν υπήρξε δικαιοσύνη όταν αποφυλακιζόταν ο Στυλιανός Παττακός πριν 26 χρόνια, δεν υπάρχει δικαιοσύνη και τώρα που δεν έχουν μπει οι Νεοναζί της Χρυσής Αυγής στη φυλακή.
Η ιστορία αυτή συνεχίζεται. Ωστόσο, έχει γίνει αντιληπτή από ένα σημαντικό κομμάτι των Ελλήνων πολιτών. Η μόνη ευχή που μένει πλέον, είναι να απαλλαγεί ο λαός από τους δυνάστες του. Και τους φανερούς και τους “κρυμμένους”. Και βεβαίως, ο φασισμός είναι και αυτό μία μορφή δυναστείας.
Χρόνια πολλά Ελλάδα!
