Ο Μπάρακ Ομπάμα, λίγο πριν φύγει από την Αθήνα και την Ελλάδα, πραγματοποίησε μία ομιλία στο Ίδρυμα “Σταύρος Νιάρχος”. Σε αυτή την ομιλία μίλησε για την Ελλάδα, τη δημοκρατία και τα όσα καλά έχει αναδείξει αυτός ο τόπος.
Ομολογουμένως, ήταν μία καλή ομιλία. Ο Ομπάμα φημίζεται άλλωστε για το επικοινωνιακό του χάρισμα και τη ρητορική του. Σαν παρουσία λοιπόν, όλα ήταν μια χαρά. Μίλησε με τα καλύτερα λόγια για την Ελλάδα και τους Έλληνες και μας στήριξε στο δύσκολο κομμάτι του χρέους. Επίσης, μίλησε Ελληνικά και ανέδειξε όμορφα στοιχεία του Ελληνισμού που πολλοί Έλληνες πολιτικοί δεν έχουν αναδείξει. Γενικά, θα λέγαμε ότι όλα ήταν άψογα. Αλλά όχι, δεν μπορώ προσωπικά να πω κάτι τέτοιο.
Δυστυχώς, τα λόγια του Ομπάμα παραμένουν λόγια. Ένα από τα ελάχιστα δόγματα που πιστεύω στη ζωή μου είναι αυτό που λέει “δεν είσαι αυτό που λες, είσαι αυτό που κάνεις”. Επί 8 συναπτά έτη στο τιμόνι της μεγαλύτερης δύναμης του κόσμου, ο Ομπάμα έκανε λίγα από αυτά πράξη. Στήριξε ελάχιστα τη χώρα μας όλα αυτά τα 6 χρόνια της οικονομικής κρίσης και ύφεσης. Είχε τη δυνατότητα να επέμβει (έστω και λεκτικά) στον ανόητο παραλογισμό – κατά τα πρώτα χρόνια της κρίσης – περί “τεμπέλιδων Ελλήνων”. Διότι κάποιοι ήταν τεμπέληδες σε αυτή τη χώρα, αλλά όχι η σημαντική πλειοψηφία του λαού.
Επιπλέον, έκανε λίγες αλλαγές στις πολλές αδικίες στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Οι φτώχεια δεν αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά και πολλοί μαύροι σκοτώθηκαν από αστυνομικούς επί προεδρίας του. Αν και το κατεστημένο της χώρας αυτής δεν αντιμετωπίζεται από έναν μόνο πρόεδρο (κοινώς, “ένας Ομπάμα, δεν φέρνει την άνοιξη”). Στα θετικά του ωστόσο προσμετράται η συμφιλίωση των σχέσεων με την Κούβα.
Το μεγαλύτερο όμως αρνητικό του, που δεν βρίσκει ανταπόκριση στην περίφημη ομιλία του, είναι ο πόλεμος στη Συρία. Ένας από τους σημαντικότερους λόγος για τους οποίους βγήκε πρόεδρος των ΗΠΑ το 2008, ήταν η ελπίδα για τη λήξη των πολέμων και των εχθροπραξιών στη Μέση Ανατολή. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, με τους πρόσφυγες πολέμου να αυξάνονται, την ώρα που η ανθρωπότητα βρίσκεται στο έτος 2016.
Η αδικία της ζωής, σε μία φωτογραφία (Ελληνικό, 15/11/2016).
Είναι μεγάλη η διαφορά του “φαίνεσθαι” και του “είναι” στην πολιτική, αλλά και στη ζωή γενικότερα. Ο Ομπάμα είναι πολιτικός. Ότι επιθυμούσε, είχε όλο το χρόνο να το πράξει. Τα ωραία λόγια και οι συμβολισμοί περί σπανακόπιτας, ούζου και αθάνατου Ελληνικού πνεύματος είναι όμορφα και καλά, αλλά κρατούν για λίγο και αποτελούν πεδίο σοβαρής πολιτικής ανάλυσης μόνο για κάτι χαζοχαρούμενους που έχουν λύσει τα προβλήματα της ζωής τους ή τα έχουν λύσει άλλοι για αυτούς. Για το μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας που παλεύει με την καθημερινότητα, αυτά είναι οδοντόκρεμες. Πόσο μάλλον όταν ελλοχεύει και καραδοκεί ο κίνδυνος του φασισμού σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Όσο περνάνε οι ημέρες, τόσο τα πράγματα γίνονται και δυσκολότερα.
Υ.Γ.: Το μεγαλύτερο λάθος του Ομπάμα, είναι η συμμετοχή του στη συλλογική ευθύνη για τον ερχομό του Τραμπ. Η συμμετοχή του μέσω της οκταετούς ανεπάρκειάς του.
