Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, τάραξε κυριολεκτικά τα νερά. Σε αυτή την εκλογή διαπιστώνει κανείς τον ερχομό ορισμένων αλλαγών.
Προκλήθηκε γενική και παγκόσμια δυσαρέσκεια. Και όχι άδικα, καθώς ο νέος Πρόεδρος έχει υποσχεθεί πολιτικό διωγμό σε μετανάστες (κυρίως Μεξικανούς) και έχει κατηγορηθεί – και ορθά – για σεξισμό και ρατσισμό. Θα λέγαμε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένας αμετροεπής λαϊκιστής και δημαγωγός, με ισχυρά δείγματα ξενοφοβίας.
Το γεγονός λοιπόν ότι αυτός ο πολιτικός αναδείχθηκε Πρόεδρος, λέει πολλά για την επιφανειακή παιδεία ενός σημαντικού τμήματος του Αμερικανικού λαού. Βέβαια, και πολλοί άλλοι λαοί έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά. Η ουσία όμως είναι ότι ο Τραμπ ξεγύμνωσε τον μέσο Αμερικανό ψηφοφόρο. Παρά την προβληματική συμπεριφορά του και παρά τον ρατσισμό που δείχνει (χαρακτηριστικό παράδειγμα το ύψωμα τείχους στο Μεξικό), οι Αμερικανοί τον ψήφισαν απλώς και μόνο για να πάνε κόντρα στο κατεστημένο της Χίλαρι Κλίντον και πολλών ακόμη πολιτικών που έχουν κυβερνήσει στην Αμερική τις τελευταίες δεκαετίες.
Βέβαια, είναι πιθανό όλη αυτή την ξενοφοβική ρητορία του να μην την εφαρμόσει στην πράξη. Είναι πιθανό να υπήρξε ένα έναυσμα, για να κερδίσει τις εντυπώσεις. Μένει να το δούμε στην πράξη.
Το μόνο θετικό – σπουδαίο θετικό ωστόσο – που φαίνεται από την εκλογή του Τραμπ, είναι οι φιλικές σχέσεις που επιδιώκει να αναπτύξει με την Ρωσία (σε πλήρη αντίθεση με τον Χίλαρι Κλίντον). Αυτό ίσως τερματήσει τον πόλεμο στη Συρία, με αποτέλεσμα να σταματήσει το δράμα των προσφύγων. Επίσης, μία καλή διπλωματική σχέση της Ρωσίας με τις ΗΠΑ, εκτός του ότι θα ενισχύσει σημαντικά την παγκόσμια ειρήνη, θα επιφέρει και ορισμένες καλές εξελίξεις στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας. Ζητήματα, στα οποία η Ρωσία έχει ευνοϊκές απόψεις για την Ελλάδα. Πιθανότατα λοιπόν και οι ΗΠΑ να συγκλίνουν προς αυτές τις απόψεις.
Δύο τελευταία στοιχεία μένουν από τις χθεσινές εκλογές. Το πρώτο είναι η ανεπάρκεια της Χίλαρι Κλίντον και όλου του Αμερικανικού πολιτικού συστήματος που εκπροσωπεί και η οποία αυτή ανεπάρκεια έφερε τον Ντόναλντ Τραμπ. Το δεύτερο στοιχείο είναι το ότι η Κλίντον πήρε περισσότερους απόλυτους ψήφους, αλλά ο Τραμπ πήρε περισσότερους εκλέκτορες και αναδείχθηκε πρόεδρος. Έχουμε να κάνουμε με ένα εντελώς παράλογο εκλογικό σύστημα.
Υ.Γ.: Ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτη ήταν η υποψηφιότητα του Μπέρνι Σάντερς για το χρήσμα των Δημοκρατικών. Αν ήταν απέναντι στον Τραμπ, η νίκη του θα ήταν αρκετά πιθανή. Αποτελεί θλίψη για το Αμερικανικό πολιτικό σύστημα για το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν υποψήφιος για την προεδρία.
