Ήδη έχουν αρχίσει να πραγματοποιούνται οι σημερινές Προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Σχεδόν πάντοτε – τουλάχιστον στην προ Ομπάμα εποχή – οι Αμερικανικές εκλογές κινούνταν στη λογική του “να εκλεγεί ο λιγότερο χειρότερος υποψήφιος”. Άλλωστε, το ρητό “στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος” ισχύει κατά κόρον στην πολιτική. Στις σημερινές Αμερικανικές εκλογές επιβεβαιώνεται ο κανόνας.
Δύο κακοί υποψήφιοι. Από τη μία η Χίλαρι Κλίντον εκπροσωπεί το κάκιστο Αμερικανικό κατεστημένο, το οποίο ευθύνεται για τα πολλά προβλήματα των πολιτών αυτής της χώρας. Ωστόσο, η υποψηφιότητά της γίνεται – κάπως – ανεκτική, αν αναλογιστούμε ποιον έχει απέναντί της. Ο Ντόναλντ Τραμπ αποτελεί ένα τρανό παράδειγμα του σκοταδισμού που επικρατεί σε ένα κομμάτι της ανθρωπότητας σήμερα.
Θέλει να διώξει τους μετανάστες. Αυτό και μόνο αρκεί, για να καταλάβει κανείς ποια θα είναι η πολιτική του στα κρίσιμα ζητήματα της Συρίας και της Μέσης Ανατολής, εάν εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ. Για τις άλλες σεξιστικές και ακροδεξιές “ομορφιές” του, ας μην αναφερθώ καλύτερα.
Χωρίς να γνωρίζω πολλά πράγματα από την Αμερικανική πραγματικότητα, εκτιμώ ότι την πραγματική άσκηση της πολιτικής των ΗΠΑ (αλλά και των περισσότερων κυβερνήσεων) δεν την ασκεί ο εκάστοτε πρόεδρός της. Την ασκούν τα χρηματιστήρια και οι επιχειρηματικοί (Αμερικανικοί κυρίως) κολοσσοί. Αυτοί κινούν τα νήματα και είναι δύσκολο αυτά τα νήματα να τα κατευνάσει ο οποιοσδήποτε πρόεδρος. Εκεί οφείλεται άλλωστε η μέτρια θητεία (για δύο φορές μάλιστα) του Μπάρακ Ομπάμα. Και μην ξεχνάμε πως μιλάμε για έναν Αμερικανό Πρόεδρο, ο οποίος είχε θέσει ψηλά τον πήχη των προσδοκιών.
Καταλήγοντας, προβλέπω πως η εκλογή του νέου Προέδρου (ή της νέας Προέδρου) των ΗΠΑ δεν θα επηρεάσει τόσο άμεσα την Ελλάδα, όσο ακούγεται τον τελευταίο καιρό. Αυτό που πρέπει να ανησυχήσει όλους όμως, είναι η αποτυχία του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, αλλά και των αντίστοιχων πολιτικών συστημάτων πολλών άλλων κρατών στο να λύσουν τα στοιχειώδη προβλήματα επιβίωσης των πολιτών. Αυτή η ανικανότητα φέρνει το “φαινόμενο Τραμπ”.
