Αποφάσισα σήμερα να γράψω για μία θλιβερή επέτειο η οποία πέρασε. Γράφω σήμερα, καθώς τώρα βρήκα τον χρόνο να γράψω για αυτό.
Στις 26 Απριλίου συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ. Το ατύχημα συνέβη στον αντιδρασήρα Νο. 4 του Πυρηνικού Σταθμού Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ, της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Η περιοχή αυτή βρίσκεται σήμερα στην Ουκρανία.
Οι συνέπειες αυτού του ατυχήματος ήταν 2 επιτόπου θάνατοι και 28 θάνατοι πυροσβεστών, οι οποίοι έσπευσαν στο σημείο για να βοηθήσουν και έχασαν τη ζωή τους έπειτα από 4 μήνες. Επιπλέον, διαπιστώθηκαν 19 ακόμη απώλειες ζωών μέχρι το 2004.
Υπάρχουν και χειρότερα όμως. Αυτός μάλιστα ήταν και ο λόγος που επέλεξα να γράψω αυτό το άρθρο, έστω και ετεροχρονισμένα. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης, αλλά και στην χώρα μας, κατέφθασε ραδιενεργό νέφος από αυτή την έκρηξη. Αυτό είχε ως συνέπεια την αύξηση των κρουσμάτων καρκίνου και κατά κύριο λόγο την αύξηση των κρουσμάτων λευχαιμίας. Παρότι στη χώρα μας δεν παρατηρήθηκε αύξηση των ποσοστών λευχαιμίας, ιατρικοί κύκλοι ωστόσο αποδίδουν 1500 περιπτώσεις καρκίνου (τη δεκαετία 1986-1996) που δεν δικαιολογούνταν από το ιστορικό του ασθενούς, σε πιθανές επιπτώσεις του Τσερνόμπιλ.
Αν υπάρχει κάτι το οποίο μπορούμε να διδαχθούμε από αυτή την ιστορία, είναι η αδυναμία του ανθρώπου να λειτουργήσει πέραν των δυνατοτήτων του. Πρέπει να καταλάβουμε ως άνθρωποι ότι δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα. Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε την φύση μας. Αυτός ο ανελέητος πυρηνικός πόλεμος πρέπει να σταματήσει, διότι οι συνέπειές του είναι ολέθριες.
Η παραπάνω φωτογραφία, προέρχεται από το διαδίκτυο.
