Ναυάγησαν προσφάτως οι προσπάθειες για εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό ζήτημα. Αυτό – κατά πολλούς – αποτελεί κακή εξέλιξη. Και όχι άδικα, καθώς διαιωνίζεται ένα πρόβλημα πολλών χρόνων.
Αυτό μάλιστα συμβαίνει σε μία περίοδο που η Τουρκία έχει σκληρές διαθέσεις απέναντι στη χώρα μας (χαρακτηριστικό παράδειγμα η αμφισβήτηση από τον Ερντογάν της “Συνθήκης της Λωζάννης”). Οι κακές διαθέσεις, λοιπόν, της Τουρκικής κυβέρνησης απέναντι στην Ελλάδα, ίσως χειροτερέψουν με τη μη άμεση λύση του κυπριακού. Το χειρότερο σενάριο που ακούγεται από τους υπερασπιστές αυτού του επιχειρήματος, είναι οι εισηγήσεις που δέχεται ο Τούρκος Πρόεδρος για την προσάρτηση των Κατεχομένων στην Τουρκία. Αυτη η κίνηση θα αποτελούσε ευθύ εκβιασμό της Διεθνούς κοινότητας, με σκοπό να ανανγωρίσει αυτό το έκτρωμα. Υπάρχει και σχετικό προχθεσινό άρθρο στην Καθημερινή (διαβάστε εδώ).
Από την άλλη πλευρά όμως, για ποια συμφωνία μιλάμε; Για τη συμφωνία που ήθελε δύο κοινότητες – κρατίδια; Διότι μία τέτοια συμφωνία πήγε να πραγματοποιηθεί και εν συνεχεία να σταλθεί στους λαούς (Ελληνοκυπριακό και Τουρκοκυπριακό) για ψήφιση. Σερβίρισμα ενός νέου σχεδίου Ανάν. Μία επιλογή κάκιστη, διότι εάν εφαρμοστεί εν τέλει αυτή η συμφωνία, τότε θα έχουμε να κάνουμε με δύο κρατίδια (Ελληνοκυπριακό και Τουρκοκυπριακό) και μία Κυπριακή Ομοσπονδία που θα τα εμπεριέχει. Άρα, δίνεται νομιμοποίηση στο Τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος από την πίσω πόρτα. Διότι, εάν στο μέλλον επιχειρήσει απόσχηση από την Κυπριακή Ομοσπονδία, θα έχει τις προϋποθέσεις σύστασης αναγνωρισμένου κράτους. Ενώ τώρα βρίσκεται στο περιθώριο, με την κατοχύρωση της συμφωνίας αυτής θα έχει έστω ένα ελάχιστο δικαίωμα διεθνούς αναγνώρισης. Και μιλάμε βέβαια για ένα ψευδοκράτος που δημιουργήθηκε από εισβολή και παραβίαση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και της συμφωνίας Ζυρίχης – Λονδίνου.
Η καλύτερη επιλογή για πραγματική λύση του Κυπριακού θα ήταν η συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την προσάρτηση της Τουρκοκυπριακής κοινότητας και των εδαφών που κατέχει αυτή. Ένα ανεξάρτητο δηλαδή Κυπριακό κράτος, με την αρμονική συνύπαρξη, συμπόρευση και συνεννόηση όλων των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Όλα τα παραπάνω θα πρέπει να προϋποθέτουν φυσικά την αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων από το νησί και την αποχώρηση κάθε εγγυήτριας δύναμης, πλην του ΟΗΕ.
Κάτι τέτοιο δεν συνέβη και δεν πρέπει να είμαστε έκπληκτοι για την αρκετά πιθανή μη πραγματοποίησή του. Αυτό, διότι οι ξένες δυνάμεις (ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία) θέλουν την Κύπρο διχοτομημένη, καθώς έτσι θα εξυπηρετούνται τα γεωπολιτικά συμφέροντα του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτό βέβαια ίσχυε ανέκαθεν, υπό την απειλή του κομμουνιστικού κινδύνου.
Αυτά είναι τα δεδομένα για την Κύπρο. Εκλπήσσομαι πραγματικά από τη σκληρή κριτική που δέχεται ο Έλληνας ΥΠ.ΕΞ. Νίκος Κοτζιάς, για την επιθυμία του να φύγουν άμεσα τα στρατεύματα κατοχής (ακούγεται ότι εξαιτίας αυτού χάλασε η συμφωνία την τελευταία στιγμή). Η κατάσταση έτσι όπως πάει, δείχνει να είναι “από τη Σκύλλα, στη Χάρυβδη”. Εκπλήσσομαι τέλος και με όλους όσους χλευάζουν αυτούς που αμφισβητούν και μέμφονται αυτή την υποτιθέμενη “συμμαχία” του ΝΑΤΟ, που τόσα δεινά έχει προκαλέσει στη χώρα μας και στις ζωές μας. Τι να πει κανείς για αυτούς του αστείους τύπους…
