Παρακολούθησα ένα μικρό απόσπασμα από τη νέα εκπομπή της ΕΡΤ, με τίτλο “Με Αρετή Και Τόλμη”. Πρόκειται για μία εκπομπή που προβάλλει το έργο και τη δράση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας.
Η εκπομπή αυτή επιστρέφει στην ΕΡΤ μετά από αρκετό καιρό. Πολλοί μάλιστα έσπευσαν να σχολιάσουν αρνητικά αυτό το γεγονός, θεωρώντας οπισθοδρομική τη συγκεκριμένη απόφαση. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι είναι τόσο κακό να υπάρχει μία τηλεοπτική εκπομπή για τις Ένοπλες Δυνάμεις. Πόσο μάλλον όταν αυτή η εκπομπή προβάλλεται από τους δέκτες της δημόσιας τηλεόρασης. Είναι θετικό για τους πολίτες το να ενημερώνονται για τις δράσεις του Στρατού Ξηράς, του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας. Ιδιαίτερα, όταν αυτό γίνεται με ολοκληρωμένη δημοσιογραφική έρευνα και επαρκές οπτικοακουστικό υλικό. Εξάλλου, η δημοσιογραφία οφείλει να δείχνει όλες τις πτυχές – ανεξαιρέτως – της κοινωνίας. Και μία από τις πτυχές της κοινωνίας μας, καλώς ή κακώς, είναι οι Ένοπλες Δυνάμεις.
Ωστόσο, αυτό που με “ξένισε” στη συγκεκριμένη εκπομπή (από το λίγο που την είδα), ήταν ο τρόπος παρουσίασης. Αρκετά ξεπερασμένος και καθόλου συνυφασμένος με το πως λειτουργεί η σύγχρονη τηλεόραση. Παλιά και άχαρα γραφικά, παλαιομοδίτικη μουσική επιμέλεια και δύο παρουσιάστριες αρκετά “κουμπωμένες”. Θα μου πείτε, παίζει ρόλο αυτό; Ναι. Ακόμη και η εικόνα – το “φαίνεσθαι” που λέμε – παίζει σημαντικό ρόλο πολλές φορές (αν όχι πάντα).
Θα λέγαμε επομένως, πως είναι μία καλή εκπομπή ως προς την επιλογή της, αλλά πολύ κακή στο γενικότερο στήσιμο. Και σε αυτό φέρουν ευθύνη τα διοικητικά στελέχη της ΕΡΤ και όχι οι, κατά τα άλλα, σεβαστές παρουσιάστριες.
