Από τη χθεσινή ψηφοφορία στη Βουλή, λίγα πράγματα μας μένουν. Λίγα αλλά αρκετά χρήσιμα.
Καταρχάς, ψηφίστηκε η απλή αναλογική. Θα εφαρμοστεί ωστόσο από τις μεθεπόμενες εκλογές, καθώς δεν ψηφίστηκε από 200 βουλευτές. Η απλή αναλογική ως εκλογικός νόμος, ορίζει την κατανομή των βουλευτικών εδρών σε κάθε κόμμα ανάλογα με τις ψήφους αυτού του κόμματος. Επομένως, καταργείται το μπόνους των 50 εδρών που έχει μέχρι και σήμερα το πρώτο κόμμα.
Το άλλο συμπέρασμα που προκύπτει, αντλείται από το ποιοι δεν ψήφισαν συγκεκριμένα το άρθρο 2 και το άρθρο 4 του νομοσχεδίου, που προβλέπουν την απλή αναλογική και την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα (άρθρο 2) και την ισχύ των διατάξεων του νομοσχεδίου από τις επόμενες εκλογές (άρθρο 4). Τα άρθρα αυτά ψηφίστηκαν από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ, του ΚΚΕ και της Ένωσης Κεντρώων. Επίσης, ψηφίστηκαν από το Θανάση Θεοχαρόπουλο (πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ) και τον ανεξάρτητο βουλευτής Νίκο Νικολόπουλο.
Δεν ψηφίστηκαν ωστόσο από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Για τη Νέα Δημοκρατία βέβαια αυτό θεωρείται αναμενόμενο, καθώς πρόκειται για ένα συντηρητικό κόμμα. Για το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι όμως, αυτό αποτελεί μεγάλη υποκρισία. Δύο κόμματα τα οποία επαίρονται ότι βρίσκονται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου, δεν ψηφίζουν ένα άρθρο και ένα νόμο που αφορά την εφαρμογή της απλής αναλογικής. Δηλαδή, την αποτύπωση της εκλογικής προτίμησης του λαού στο κοινοβούλιο όπως αυτή πραγματικά είναι, χωρίς αστερίσκους και χωρίς καλπονοθευτικά συστήματα.
Δεν μπορώ πραγματικά να βρω τον λόγο ύπαρξης αυτών των δύο κομμάτων. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ εμπεριέχει την απλή αναλογική στην ιδρυτική του διακήρυξη εδώ και πολλά χρόνια και τώρα που ήρθε η ώρα της εφαρμογής της, δεν την ψηφίζει. Στην πραγματικότητα πρόκειται για δύο κόμματα παρα φύσιν κεντρώα, με βαθιές και συντηρητικές περγαμηνές.
Στα θετικά της χθεσινής ψηφοφορίας βρίσκεται και η ψήφος από τα 17. Υπό την προϋπόθεση όμως να μην αποτελέσει αυτό πάτημα για την κομματικοποίηση των σχολείων και την εκμετάλλευση των μαθητών από τους κομματικούς στρατούς, όπως γίνεται τόσα χρόνια στα πανεπιστήμια.
