Συμπληρώνονται σήμερα 42 χρόνια από τη θέσπιση της εποχής της Μεταπολίτευσης. Είναι η περίοδος που άφησε πίσω της τη Χούντα των Συνταγματαρχών, στην οποία αποκαταστάθηκε η δημοκρατία και την οποία βιώνουμε μέχρι και σήμερα.
Πολλοί λένε ότι έγιναν πολλά και καλά πράγματα αυτή την περίοδο. Ότι πλέον έχουμε δημοκρατία και ελευθερία λόγου. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι στην πραγματικότητα έχουμε μία ελεγχόμενη δημοκρατία. Μία δημοκρατία στα χαρτιά και όχι στην ουσία. Η άποψη αυτή φουντώνει κυρίως τα τελευταία χρόνια των μνημονίων και λόγω του γεγονότος ότι η χώρα είναι εξαρτημένη από τους δανειστές της και από τις επιταγές των Βρυξελλών.
Δύο διαφορετικές απόψεις, δύο διαφορετικές πλευρές. Όλοι όσοι βλέπουν το ποτήρι μισοάδειο και όλοι όσοι το βλέπουν μισογεμάτο.
Ποια είναι η γνώμη μου; Η αλήθεια είναι πως από το 1974 μέχρι σήμερα, έχουν γίνει πολλά άλματα προόδου. Εχουν βελτιωθεί και έχουν αλλάξει προς το καλύτερο αρκετά πράγματα. Δεν υπάρχει πλέον, για παράδειγμα, η μεγάλη ιδεολογική λογοκρισία που υπήρχε κάποτε. Δεν υπάρχουν τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων που υπήρχαν κάποτε.
Ωστόσο, πρέπει να βελτιωθούν πολλά ακόμη. Δεν αρκεί να στεκόμαστε στη μεταπολίτευση και στα καλά που έκανε. Δεν πρέπει να μας αρκεί αυτό, ιδιαίτερα στη σημερινή Ελληνική κοινωνία στην οποία υπάρχει ανεργία κοντά στο 24%. Ιδιαίτερα σε μία εποχή που δεν μπορεί ένας νέος να βρει εργασία σε αυτό που ονειρεύτηκε και σε αυτό, μέσω του οποίου, θέλει να προσφέρει στην κοινωνία.
Η δημοκρατία δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ δεδομένη. Πρέπει να παλεύουμε για αυτή συνεχώς. Πρέπει να την βελτιώσουμε κι άλλο, για να υπάρχει σε αυτή απόλυτη δικαιοσύνη. Γιατί δικαιοσύνη σήμερα δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν υπάρχει έτσι όπως θα έπρεπε.
Μισοάδειο λοιπόν το ποτήρι, μισογεμάτο ή κάπου ενδιάμεσα το πράγμα; Ο καθείς επιλέγει.
