Πριν από λίγο γύρισα από την Γλυφάδα. Βρισκόμουν εκεί για μία υποχρέωση. Επέστρεψα με τη συγκοινωνία, όπου αυτό σημαίνει ότι έκανα κάτι λιγότερο από δύο ώρες για να γυρίσω, καθώς άλλαξα 3 συγκοινωνίες (τραμ, μετρό, λεωφορείο).
Αυτός ο χρόνος ήταν ικανός για να αντιληφθώ (διακριτικά προφανώς) τις αντιδράσεις των υπολοίπων επιβατών. Ακόμη και εάν σε ένα μέρος του “ταξιδιού” αυτού διάβαζα ένα βιβλίο. Το αποτέλεσμα ήταν θλιβερό. Έβλεπα σχεδόν όλα τα άτομα της γενιάς μου (18-30 ετών) να ασχολούνται με το κινητό τους τηλέφωνο.
Εντάξει, δεν θέλω να το παίξω κουλτούρα και διανόηση. Καταλαβαίνω ότι στις μέρες μας η τεχνολογική εξέλιξη είναι απαραίτητη σε ένα βαθμό για τη ζωή μας. Μας την κάνει πιο εύκολη, κυρίως στην επικοινωνία μας με άλλους. Ωστόσο, έχουμε πάει στο άλλο άκρο. Ασχολούμαστε αποκλειστικά με το κινητό μας και τη μουσική μας. Έχουμε ξεχάσει τους άλλους τρόπους της ανθρώπινης ενασχόλησης. Δεν διαβάζουμε βιβλία, δεν παρατηρούμε τον κόσμο γύρω μας, δεν συζητάμε (έστω και στο ελάχιστο) με τον διπλανό μας, δεν φλερτάρουμε, δεν ζούμε…
Περνά η ζωή μπροστά μας και δεν το παίρνουμε χαμπάρι. Σημεία των καιρών είναι αυτά. Βρίσκεσαι σε ένα λεωφορείο ή ένα τραμ με τόσα άτομα κι όμως νιώθεις απομονωμένος. Απομονωμένοι είμαστε όλοι. Όλοι από όλους!
